Ziekenhuis

Gisteren om 12.00 uur werd ik door de gymleraar, van de basisschool waar mijn jongste kind Cédric op zit, gebeld, dat hij gemeen gevallen was van de kist, het was misschien wel gebroken.
Dus ik de winkel gesloten ("tot 16.00 uur"), en naar school om mijn kind op te halen en daarna naar de huisarts, mijn vrouw was er intussen ook.
Volgens de dokter toch een gebroken pols, hij geeft Cédric een pijnstiller. Wij met een verwijsbrief naar het ziekenhuis, auto in de parkeergarage, en naar de afdeling radiologie om een foto te maken. "Hebt u een afspraak? vraagt de mevrouw aan de balie, nee die hadden wij natuurlijk niet, wij wisten ook niet dat zijn pols zou breken, denk ik dan.
Nou zonder afspraak gaat het echt niet, maar voor deze ene keer mag het dan wel.
Wij naar de volle wachtruimte, en dat kind daar maar zitten met zijn zere arm. Na een half uur mogen we naar binnen, de radiologen overleggen druk hoe het nu gedaan moet worden, ik snap er niks van, maar uiteindelijk, na veel bewegen van de arm... worden er twee foto's gemaakt.
We mogen weer naar de wachtkamer, en na tien minuten komt de radioloog vertellen dat we naar de spoedeisende hulp mogen, want er is een afwijking geconstateerd, u mag naar afdeling B149, wij op weg.
Onderweg een ponsplaatje maken, dat bestaat dus nog steeds, en dan naar de balie van de E.R., neemt u maar plaats, u wordt geroepen zegt de baliemedewerker, die het nog aam het leren is.
Na een kleine 20 minuten mogen we naar de triage, waar we nog een kleine intake krijgen. De verpleegkundige zegt, dat het gebroken is, en dat er gips omheen komt, maar de dokter gaat zo naar de foto kijken. Gaat u maar weer naar de wachtkamer. Na een dik uur, mag Cédric dan naar de behandelruimte, waar een arts naar ons toekomt met de mededeling dat het gebroken is en dat er eerst een week een spalk omheen komt en dat er daarna voor twee weken een lichtere versie komt. Cédric mag nog wel even naar de foto kijken.
Om 16.00 uur staan we weer buiten, nog even Euro 3,50 in de parkeermeter gooien en we mogen naar huis.
Om kwart voor vijf gooi ik de winkel weer open, een beetje tegen wil en dank. Gelukkig komt er even later nog een vriendelijke klant, die een Zilveren Lepel wil kopen, ze is er erg blij mee, het is ook een fantastisch kookboek!
Ecxuses aan iedereen die voor de dichte deur heeft gestaan!